Na één week in Joensuu

Hey allemaal 

Ik ben ondertussen een week in Joensuu. Ik ben nog niet gewoon aan de koude temperaturen (-10 deze morgen) en zal dit waarschijnlijk ook niet worden. Dus hopelijk warmt het snel wat op (toch op zijn minst boven de nul graden). ;)

Vandaag ben ik begonnen op mijn eerste stage plaats hier in Finland. Majakka of vuurtoren is een dagcentrum voor mensen met een mentale en ev. lichamelijke handicap. Ik werd 's ochtends begroet door Miika, dit is een verpleegkundige die in het centrum werkt. De eerste dag was toch wel wat chaotisch. Je kent het team en de cliënten niet. Er spreken maar heel weinig mensen Engels (zowel van cliënten als personeel). Dit hindert de communicatie toch wel een beetje, maar met gebaren lukt het ook wel. De werking van het dagcentrum is nog onbekend. Ook al had ik een idee wat zo'n dagcentrum inhoud toch is het wel verschillend met België. Hun planning is niet zo gestructureerd als bij ons. Er zijn veel vrije momenten waarop de cliënten zelf kiezen wat ze doen.

Gelukkig voor mij was er een dame met het syndroom van Down die een spelletje wilde spelen met mij. En dit op wereld down syndroom dag.:)  Het was een leuke eerste kennismaking met haar. 

Er komen ongeveer 30-40 cliënten elke dag nr het dagcentrum en het is hierdoor hectisch/ lawaaierig in het gebouw. Het is ook een zeer oud gebouw waar verschillende mankementen aanwezig zijn. Gelukkig kunnen ze in juni verhuizen naar een nieuw gebouw. En hier hun activiteiten wat uitbreiden. 

De grootste cultuurshock is op vlak van de maaltijduren. Ze eten hier 's middags al om 11u. Heel raar als je gewend bent om tussen 12u-13u te eten. Ze hebben een heel schema dat rond eten draait. (Wel vergelijkbaar met België op dat vlak) Om 9u hebben ze 'ontbijt' waar ze een tas koffie met boterham eten. Om 11u is het middagmaal en om 13u krijgen ze weer een tas koffie met een tussendoortje. Eén van de verpleegkundigen lachte er al mee dat ze boos werden wanneer het eten niet op tijd klaar stond. 

Maar alee ik heb weer genoeg verteld. Tot de volgende keer. 

Groetjes Hannah