Week 9 en 10

Hey allemaal 

Het is weer een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb. Dus dat word weer tijd. 

Ik heb nog een week in Voimala (zie vorige post) doorgebracht. Na een gesprek met de verantwoordelijke kregen we wat extra kansen om op huisbezoeken te gaan. Charlie vond dat het belachelijk was dat ik hierop in zou gaan aangezien we nog veel werk hadden voor school. Maar ik ben zeer blij dat ik geweest ben. Ten eerste heb ik een oude bekende teruggezien. Eén van de verpleegkundigen in Paihola doet het brugprogramma op Karelia en samen met zijn vrouw was dat het duo waarmee ik de bezoekjes mocht gaan doen. Wel leuk omdat zij volgende herfst naar België komen op buitenlandse stage dus we hadden veel om over te praten. 

Het eerste bezoek was bij een man van 84 jaar die al 10 jaar de ziekte van Alzheimer had. We hebben tijd met hem doorgebracht zodat zijn vrouw tijd had om rustig iets voor zichzelf te gaan doen. Wat bleek nu dat hij vele jaren in Singapore had gewoond en dus Engels verstond. Ook al praatte hij veel Fins toch mompelde hij soms ook wat Engels. Het was wel leuk om te zien dat hij me toch verstond en we toch een gesprek konden voeren (ook al antwoordde hij vaak in het Fins waardoor de anderen het moesten vertalen). Echt een aangename namiddag. Om 16.30u werden we bij een ander gezin verwacht. Ze waren 6 weken eerder van een tweeling bevallen. We gingen naar daar om hen wat te  ondersteunen en ervoor te zorgen dat de moeder ook wat tijd kon nemen om samen met de rest van het gezin te eten. Echt twee schatjes, zelfs toen ze aan het wenen waren. 

Op donderdag stond er een groot evenement op het programma. Het was bedoeld voor bejaarden maar uiteindelijk waren er meer kinderen geweest. Ze hadden aan ons gevraagd om een spel uit onze kindertijd voor te bereiden. Uiteraard koos ik voor zakdoek leggen. Helemaal voorbereid stonden we daar maar te wachten op volk. Maar door een tekort aan promotie door de studenten die het georganiseerd hadden kwam er niet veel volk opdagen. Oepsie. Gelukkig was het weer wel zeer aangenaam. 

Vrijdag hadden we een groep voor alzheimerpatiënten. Het was interessant om te zien hoe de verschillende personen een verschillend proces doormaakten. En dat de ziekte zich anders presenteert. Maar de afsluitende voetbalmatch zorgde bij iedereen voor veel enthousiasme. 

Zaterdag was het zover. Het colour festival waar we allemaal op gewacht hadden was eindelijk daar. Om 11.30u was ik op Illoosari eiland waar het te doen was. Samen met Charlie ging ik de zakjes met kleur ophalen. Gelukkig was het goed weer waardoor we beslisten om nog even wat zon mee te pikken. Om 13u was het zover met ze'n allen klaar om het poeder te gooien. Gelukkig stonden we niet wind af en kwam dus het meeste poeder in anderen hun gezicht terecht. Het was wel de moeite om een hele groep mensen te zien gooien met gekleurd poeder. Het was voor de rest nog een gezellige namiddag met de andere studenten.

Zondag was het tijd om nog eens wat aan de bachelor proef te werken. Gelukkig stond er 's avonds bowling met enkele van de Finse studenten op het programma om toch even te ontspannen. Het is weer maar eens bevestigd dat ik echt heel slecht ben in bowlen. Maar het was plezant en dat was het belangrijkste. 

Vorige week maandag ben ik gestart in het crisiscentrum van Joensuu. Een zeer interessante plek heb ik al gemerkt. Mensen kunnen hier een afspraak maken om even te praten over zaken die moeilijk gaan in hun leven. Ze bieden dit aan als laagdrempelige hulp zodat er geen ergere crisissen ontwikkelen zoals bv; een depressie. Iedereen kan hier terecht aangezien het gratis is. Het is ook niet verplicht om je naam op te geven en er word niets genoteerd in een dossier. Het is geheel vrijblijvend. Echt super om te zien dat er ook gebruik van gemaakt word. Ik heb al de mogelijkheid gehad om te observeren bij een gesprek dat in het Fins werd gevoerd. Echt heel raar hoeveel ik toch meegepikt heb van de inhoud van het gesprek. Ik begin het Fins een beetje te verstaan en dan zeker in combinatie met handgebaren enzo. Heel interessant om te zien dat je de taal niet moet spreken om toch de zaken te verstaan die belangrijk zijn. 

Het is echt raar om te beseffen dat het er bijna op zit. Nog 1 week stage en dan heb ik nog wat tijd om de omgeving rond Joensuu te verkennen. Mijn peter komt volgende dinsdag aan in Joensuu. Dus dan is het tijd om avonturen te gaan beleven.

Tot de volgende 

Groetjes Hannah