Eén maand in Finland

Hey allemaal

Vanaf gisteren ben ik één maand in Finland. Wat vliegt de tijd toch. 

De voorbije week heb ik op afdeling 51 in het Paihola psychiatrisch ziekenhuis doorgebracht. Hier zijn vooral patiënten met schizofrenie (en aanverwante diagnosen), depressie en bipolaire stoornis opgenomen. Ik heb me de voorbije week geen één moment kunnen vervelen aangezien mijn mentor me alles wilde laten zien in de korte tijd dat ik bij hen stage liep. 

Op dinsdag ben ik met mijn mentor de verschillende therapielokalen gaan bekijken. Zo hebben ze hier een hele verdieping gewijd aan creatieve therapie. Dit was dan ook de eerste afdeling waar we heen gingen. Hier werkten vooral verpleegkundigen en één iemand die een beetje gespecialiseerd was in creatieve therapie. Het was wel de moeite om te zien hoe ze hier creatieve therapie bekijken. Er zijn verschillende mogelijkheden aanwezig. Zo is er een keuken waar ze met enkele patiënten kunnen koken, een lokaal waar men kan naaien (er stonden ongeveer 4 naaimachines), een lokaal waar ze kaarsen enzo maakten. Er was ook een pottenbakkersgroep met een eigen lokaal. In de algemene ruimte was er ook plaats om verschillende dingen te doen zoals juwelen maken. Als laatste was er een ruimte waar patiënten konden schilderen of tekenen. Patiënten zijn hier niet verplicht om aan de creatieve therapie deel te nemen. Ze mogen zelf kiezen of ze hier zin in hebben. Enkele patiënten hebben wel vaste tijdstippen waarop ze naar ginder gaan. Soms worden ze vanuit de afdeling ook gestimuleerd om hiernaar toe te gaan. Daarna was het tijd voor een bezoek aan de bewegingstherapeut (of moet ik zeggen sportinstructeur zoals hij zichzelf noemde). Er is een fitnesszaal aanwezig waar ze een persoonlijk programma kunnen krijgen van het personeel als men dit wil. Ook dit is voor niemand verplicht, al gaan ze weer sommige patiënten stimuleren om dit te doen. Op dinsdag- en donderdagnamiddag is er een sportgroep die in een externe sporthal wat balsporten gaat doen. Ik werd hier dan ook dadelijk voor uitgenodigd. Dus op donderdagnamiddag moest ik aan de deur klaarstaan om mee te gaan sporten. Voor de rest heb ik nog wat meer kennis kunnen maken met mijn volgpatiënt. Het was interessant om haar verhaal te horen. 

Woensdag had ik een late dienst vanaf 13u. Dus ik stond braafjes op tijd te wachten op de bus. Wat bleek nu, om 12.20u is er helemaal geen bus. Echt geweldig. Na een telefoontje naar de afdeling maar wachten tot de volgende bus kwam. Vandaag heb ik vooral doorgebracht bij de patiënten op de afdeling. Het was interessant om te zien hoe de patiënten moeite deden om toch Engels te praten. Soms bracht dit wel grappige uitspraken/situaties, maar gelukkig lieten ze zich hierdoor niet tegenhouden. ;) 

Donderdag stond ik om 10u (een uur vroeger dan gepland) op de afdeling aangezien er om 10.20u ook geen bus was. Met een dienst van 10u voor de boeg begon ik met goede moed aan mijn dienst. Ik ging vandaag mijn tweede mentor ontmoeten dus dit was wel spannend. In de namiddag ging ik samen met één van de patiënten op pad richting de sport. Met ze'n zessen stapten we de bus op om te gaan badmintonnen. Dit was al weer even geleden en ging dus gepaard met veel gehuf en gepuf. :) Maar het was leuk om ook wat patiënten van andere afdelingen te leren kennen. Voor de rest was het een rustige avond. 

Vrijdag mocht ik in de voormiddag mee naar de ECT (elektroconvulsie therapie). Samen met een verpleegkundige en 2 patiënten vertrokken we met de taxi richting het algemeen ziekenhuis hier in Joensuu. Woow wat zijn taxi's toch duur. Ik denk dat het voor een trip van 19 kilometer ongeveer 60 euro was. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen gingen we naar het daghospitaal. Hier worden de ECT behandelingen uitgevoerd bij gebrek aan aparte ruimte hiervoor. Een andere verpleegkundige van Paihola werkt halftijds als ECT-verpleegkundige. Hij was dan ook meer dan bereid om me meer uitleg te geven over de behandeling. Hij legde uit wat er juist allemaal ging gebeuren en wat de resultaten konden zijn. Ik kreeg dan ook meer dan genoeg de kans om vragen te stellen. En die had ik natuurlijk ook veel. Daarna mochten de patiënten naar de ruimte komen en kon de behandeling beginnen. Eerst werden er de noodzakelijke patches aangebracht voor de EEG (elektroencefalogram) en de ECG (elektrocardiogram). Een bloeddrukmeter,  saturatiemeter en zuurstofmasker werden geplaatst. Daarna kwam een verpleegkundige van het daghospitaal een infuus prikken om zo de verdoving + spier ontspanners toe te dienen. Het was dan even wachten op de anesthesist. Toen deze er was konden we beginnen. Ze was heel vriendelijk en probeerde ook wat uit te leggen in het Engels wat ze allemaal deed en waarom. De elektroschok werd door de psychiatrisch verpleegkundige toegediend. Erg lang duurde de hele behandeling niet echt maar het was toch ontzettend interessant om te kijken hoe het allemaal verliep. Nog enkele uurtjes wachten in het ziekenhuis om zeker te zijn dat er geen bijwerkingen waren en we konden terug naar Paihola gaan.

Vandaag ben ik begonnen op afdeling 56 in Paihola psychiatrisch ziekenhuis. Dit is de crisisafdeling waarop maximum 6 patiënten aanwezig zijn voor maximum 3 dagen. Erg veel crisis was er niet want er was maar 1 patiënt aanwezig. Gelukkig mocht ik wel even mee naar de afdeling voor mensen die criminele feiten hadden gepleegd. 

Dat was het weer voor de voorbije week. tot de volgende 

Groetjes Hannah